Είμαστε έτοιμοι;

Είμαστε άραγε έτοιμοι για να ενηλικιωθούμε;

Όσο πλησιάζει αυτή η ώρα τόσο με βασανίζει το ερώτημα αυτό... Χρόνια τώρα περιμένω αυτή την στιγμή η οποία τώρα πια είναι πολύ κοντά... Νιώθω αρκετά χαρούμενος διότι σκέφτομαι με το μυαλό μου, θα έχω περισσότερες ελευθερίες, θα τελειώσω το σχολείο, θα είμαι οικονομικά ανεξάρτητος, θα έχω το δικαίωμα να να ψηφίζω, θα .... θα .... θα .... Θα μπορώ να κάνω πολλά και διάφορα πράγματα. Έτσι σκέφτονται πιστεύω και οι περισσότεροι στην ηλικία μου. Είμαστε όμως έτοιμοι να γίνουμε ενήλικες;;;

Δεν είμαι σίγουρος, ούτε για τον ίδιο μου τον εαυτό. Βλέποντας και κρίνοντας από τους συνομηλίκους μου βλέπω ότι μόνο λίγοι είναι αυτοί που πραγματικά συνειδητοποιούν τις ευθύνες που θα αποκτήσουμε μετά την ενηλικίωση. Βασικότερα το δικαίωμα ψήφου. Όμως πόσο ώριμα είναι τα παιδιά της ηλικίας μου;; Βασικό ερώτημα. Επίσης αν βρισκόμασταν μόνοι μας και αναγκαζόμασταν να επιζήσουμε μέσα στην ζούγκλα της καθημερινότητας αμφιβάλλω αν τα μισά παιδιά του σχολείου μου θα επιβίωναν και θα πετύχαιναν κάτι (μέσα σ' αυτά τα παιδιά θεωρώ και τον εμένα). Άρα πολλά στοιχεία δείχνουν ότι δεν είμαστε έτοιμοι.Από τη άλλη μεριά ούτε και οι προηγούμενες γενιές δεν ήταν έτοιμες θεωρητικά κι όμως τα κατάφεραν γιατί όχι και εμείς;

Καταλήγοντας πιστεύω ότι οι περισσότεροι από μας δεν είμαστε έτοιμοι και αρκετοί ίσως δεν γίνουμε ποτέ έτοιμοι ώστε να ενηλικιωθούμε και να αποκτήσουμε ευθύνες τις οποίες θα φέρουμε εις πέρας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο....

Μουσική!

Θα αφήσω για λίγο τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και θα γράψω για κάτι που αγαπώ πάρα πολύ, την μουσική! Δεν θα αναφερθώ σε κάποιο είδος αλλά γενικότερα στην μουσική σαν μέσο έκφρασης.
Πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί να εκφράζεται μέσα από την μουσική αλλά δεν θεωρώ σωστό το να θεωρούμε τον εαυτό μας ανώτερο από κάποιον άλλον επειδή ακούμε άλλο είδος μουσικής, ή να μην τον πλησιάζουμε για τον λόγο ότι ακούει άλλο είδος ή στυλ.
Αυτό το έχω βιώσει σε υψηλό βαθμό σε αυτή την ηλικία καθώς όλοι λίγο πολύ χρησιμοποιούμε την μουσική για να «φανερώσουμε» τα αισθήματά μας. Όμως πολλά παιδιά κάνουν διακρίσεις. Κυρίως τα παιδιά που ακούνε –όπως το ονομάζουν οι ίδιοι- «ψαγμένη» μουσική π.χ. metal,roc,rap. Έτσι δημιουργούν ομάδες και κλείνονται σε αυτές χωρίς να δέχονται άτομα που ακούνε άλλη μουσική.
Ίσως να ακούγετε σαν παράπονο αλλά δεν είναι. Έτσι απομονωνόμαστε από ένα κομμάτι ανθρώπων χωρίς λόγο και αιτία ενώ θα μπορούσαμε να περνάμε ευχάριστα δημιουργικές ώρες μαζί.
Έτσι καταλήγω ότι ναι μεν η μουσική μας βοηθά να εκφραστούμε όταν δεν το κάνουμε με τον «σωστό» τρόπο καταλήγει στον διαχωρισμό και πολλές φορές στον ρατσισμό…

Στην μνήμη του Αλέξανδρου

Καιρό τώρα δεν γράφω σκεφτόμενος τα γεγονότα του τελευταίου καιρού. Το μόνο που θα πω είναι ότι πραγματικά απογοητεύτηκα όσο ποτέ όχι μόνο από την δολοφονία του Αλέξανδρου από τον "αστυνομικό" αλλά και για τον τρόπο καθώς και τον στόχο των κινητοποιήσεων. Δεν θα πω τίποτα άλλο απλά ότι πραγματικά αυτή η χώρα με απογοήτευσε!

Αντίο Αλέξανδρε!