Κάνε μου την χάρη!

Κάνε μου την χάρη!

Άσε με να ζήσω τα όνειρά μου...

Άσε με να κάνω λάθος.

Καλοκαίρι επιτέλους..
Νόμιζα ότι θα ήταν από τα καλύτερα καλοκαίρια μου...
Μέχρι στιγμής είναι μέτριο θα έλεγα...
Πολλή υποκρισία ακόμα και από φίλους..
Μάθαν να 'χουν το μυαλό στο κάτω τους κεφάλι..

Song: Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Η συνωμοσία των μετρίων

Αφιερωμένο στις γενιές που έζησαν στην Ελλάδα και μας καντάτησαν έτσι αλλά και σε μας για να μην ξεχνάμε!
  "Ακούω μια φωνή να τραγουδά "Γιατί σιωπούν;"
  Γιατί σιωπούν τ' αδέρφια μου λιώνοντας στην ψάθα
  ελπίζοντας μονάχα στου ΛΟΤΤΟ την εξάδα
  Γιατί ξεχνάνε πως δεν είμαστε για τεμενάδες
  όχι Γραικοί μα Έλληνες, Γιουνάν κι όχι ραγιάδες."
Και μια ευχή!
  "Στις τελευταίες φουρνιές του ανθρωπίνου γένους
  έχω αφήσει δυο σπόρους καλά ποτισμένους
  κι αν συνεχίσει ο κόσμος στων μετρίων τη ρότα
  ας είναι τα παιδιά μας που θα κλείσουνε την πόρτα
  με μια επανάσταση που δε θα δεις στις ειδήσεις
  μ΄ αν τύχει και βρεθείς κοντά μπορεί να κερδίσεις
  αυτό που τόσα χρόνια σου έχουνε στερήσει
  και με τη συνωμοσία των μετρίων σου έχουν κρύψει."

Κάθε τέλος μια αρχή!

Έτσι δεν λένε πάντα; Είναι πολλές φορές που ένα τέλος είναι αίσιο και ανυπομονείς για την αρχή και άλλες φορές το τέλος είναι άσχημο και δεν ξέρεις τι να κάνεις μετά...

Για τα παιδιά του 92 (κυρίως) κλείνει ένας κύκλος της ζωής τους.

Όχι αυτός της μάθησης αλλά αυτός των σχολικών χρόνων.

Αναπολώντας αυτά τα χρόνια θα πω ότι δεν θα μου λείψουν οι μέρες του γυμνασίου...

Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο για να με κρατήσουν.

Αντίθετα στο λύκειο ήταν πολύ πιο ωραία. Ακόμα και μερικά μαθήματα είχαν ενδιαφέρον.

Δεν έχω ιδέα γιατί γράφω αυτή την ανάρτηση απλά γιατί αισθάνομαι πραγματικά ότι θα χάσω πολλά πρόσωπα που έβλεπα καθημερινά για τα 6 τελευταία χρόνια που πέρασαν. Βαριόμασταν μαζί, κάναμε βλακείες μαζί, ακόμη κι αν πολλές φορές τσακωνόμασταν ή δεν ήμασταν πάντα πολύ δεμένοι, γράψαμε πανελλήνιες μαζί! Καλή τύχη λοιπόν σε όλους σας στην ζωή σας!