Η συνομωσία των μετρίων

Καιρό έχω να γράψω κάτι...
Γιατί; Δεν ξέρω... Τι να πει κανείς;
Τα ίδια ακόμα... 
Τόσα πολλά που θέλω να πω...
Θα αρχίσω να τα λέω σιγά σιγά.
Ακόμα ελπίζω προς το καλύτερο αυτού του τόπου γιατί τον αγαπάω...
Αλλά γιατί; Όταν τα ίδια τα αδέρφια μου με "μισούν" (θα το εξηγήσω σε άλλη ανάρτηση).
Κάθε μέρα μας παίρνουν ό,τι έχουμε... Λεφτά,ελπίδες,όνειρα,συναισθήματα...
Θα μας αφήσουν κενούς ψυχικά. Να μην νιώθουμε τίποτα...

Κάνε μου την χάρη!

Κάνε μου την χάρη!

Άσε με να ζήσω τα όνειρά μου...

Άσε με να κάνω λάθος.

Καλοκαίρι επιτέλους..
Νόμιζα ότι θα ήταν από τα καλύτερα καλοκαίρια μου...
Μέχρι στιγμής είναι μέτριο θα έλεγα...
Πολλή υποκρισία ακόμα και από φίλους..
Μάθαν να 'χουν το μυαλό στο κάτω τους κεφάλι..

Song: Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Η συνωμοσία των μετρίων

Αφιερωμένο στις γενιές που έζησαν στην Ελλάδα και μας καντάτησαν έτσι αλλά και σε μας για να μην ξεχνάμε!
  "Ακούω μια φωνή να τραγουδά "Γιατί σιωπούν;"
  Γιατί σιωπούν τ' αδέρφια μου λιώνοντας στην ψάθα
  ελπίζοντας μονάχα στου ΛΟΤΤΟ την εξάδα
  Γιατί ξεχνάνε πως δεν είμαστε για τεμενάδες
  όχι Γραικοί μα Έλληνες, Γιουνάν κι όχι ραγιάδες."
Και μια ευχή!
  "Στις τελευταίες φουρνιές του ανθρωπίνου γένους
  έχω αφήσει δυο σπόρους καλά ποτισμένους
  κι αν συνεχίσει ο κόσμος στων μετρίων τη ρότα
  ας είναι τα παιδιά μας που θα κλείσουνε την πόρτα
  με μια επανάσταση που δε θα δεις στις ειδήσεις
  μ΄ αν τύχει και βρεθείς κοντά μπορεί να κερδίσεις
  αυτό που τόσα χρόνια σου έχουνε στερήσει
  και με τη συνωμοσία των μετρίων σου έχουν κρύψει."

Κάθε τέλος μια αρχή!

Έτσι δεν λένε πάντα; Είναι πολλές φορές που ένα τέλος είναι αίσιο και ανυπομονείς για την αρχή και άλλες φορές το τέλος είναι άσχημο και δεν ξέρεις τι να κάνεις μετά...

Για τα παιδιά του 92 (κυρίως) κλείνει ένας κύκλος της ζωής τους.

Όχι αυτός της μάθησης αλλά αυτός των σχολικών χρόνων.

Αναπολώντας αυτά τα χρόνια θα πω ότι δεν θα μου λείψουν οι μέρες του γυμνασίου...

Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο για να με κρατήσουν.

Αντίθετα στο λύκειο ήταν πολύ πιο ωραία. Ακόμα και μερικά μαθήματα είχαν ενδιαφέρον.

Δεν έχω ιδέα γιατί γράφω αυτή την ανάρτηση απλά γιατί αισθάνομαι πραγματικά ότι θα χάσω πολλά πρόσωπα που έβλεπα καθημερινά για τα 6 τελευταία χρόνια που πέρασαν. Βαριόμασταν μαζί, κάναμε βλακείες μαζί, ακόμη κι αν πολλές φορές τσακωνόμασταν ή δεν ήμασταν πάντα πολύ δεμένοι, γράψαμε πανελλήνιες μαζί! Καλή τύχη λοιπόν σε όλους σας στην ζωή σας!

Είναι ευθύνη όλων

Κατηγορούμε αλλά δεν σκεφτόμαστε...
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Από την βλακεία που έχει ο Έλληνας στο κεφάλι... Εθνικιστής,μισαλλόδοξος,χωρίς αξίες και ιδανικά.
Αν αυτοί που λένε ότι αγαπάνε την Ελλάδα βοηθούσαν ουσιαστικά δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο.
Όταν ο κάθε Ελληναράς πετάει το τσιγάρο από το παράθυρο του αυτοκινήτου του, όταν καίει τα δάση του για να χτίσει την βίλα του, όταν δεν σέβεται τις ακτές του δεν έχει δικαίωμα να μιλά για την κατάσταση της χώρας.
Η γενία μου όμως;
Είμαστε 18 χρονών.
Δεν έχουμε αποφασίσει για τίποτα σε αυτόν τον κόσμο ακόμα...
Αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς...
Βλέπουμε την χώρα μας να βουλιάζει την ώρα που εμείς κάναμε όνειρα...
Αυτή την στιγμή ΔΕΝ πρέπει να ζητάμε παράλογα πράγματα....
Ούτε καν τα απλά.... Γιατί όταν τα είχαμε θέλαμε πιο πολλά κλέβοντας το δημόσιο.
Λίγο φοροδιαφυγή,λίγο αυθαίρετα...
Κατηγορούμε τους πολιτικούς.
Εμείς δεν κάνουμε τα ίδια;
ΕΣΕΙΣ δεν τους ψηφίσατε 30 χρόνια τώρα; τους ίδιους και τους ίδιους;
Σε μιά συζήτηση μου είπε ένα παιδί: "Εμείς έχουμε ιστορία ενώ οι άλλοι όχι."
Ναι έχουμε ιστορία η οποία θα μπορούσε να μας αποφέρει και πολλά κέρδη σαν χώρα.
Όταν όμως 20 νοματαίοι κλείνουν το λιμάνι στους τουρίστες καταλαβαίνουν το κακό που κάνουν;
Στα δελτία ειδήσεων του εξωτερικού λένε ότι έχουμε έξαρση της τρομοκρατίας.
Εμείς τους το αποδείξαμε...
Να δω τι τουρίστες θα έρθουν φέτος...
Και μετά θα φταίει πάλι ο ΑΛΛΟΣ....
Μια ζωή ο Έλληνας λέει: "Δεν το έκανα εγώ. Ο άλλος το έκανε.."
Αξία μας το ψέμα...

Κονιορτοποίηση της περιφερειακής οδού Γέννηση-Θάνατος

Σας παρουσιάζω την πρώτη μου κονιορτοποίηση ως προσκεκλημένος ενός καλού μου φίλου και δημιουργό αυτών των κονιορτοποιήσεων.
Η κονιορτοποίηση έχει ανεβεί στο δικό του blog
Πατήστε Εδώ!

Η ζωή

Τι είναι η ζωή;

Ερώτημα που είμαι σίγουρος δεν μπορούμε ούτε θα μπορέσουμε να απαντήσουμε...
Αν κοιτάξουμε λίγο τον κόσμο μας θα πάθουμε στην καλύτερη περίπτωση κατάθλιψη...
Βασικά δεν θα μιλήσω για την ζωή σε αυτή την ανάρτηση αλλά για τους ανθρώπους.

Έχουμε γίνει παθητικοί δέκτες σε ότι μας προβάλουν.
Είναι πολύ έντονη πια η επίδραση της τηλεόρασης...!
Κλείστε πια την καταραμένη τηλεόραση...!!!!!
Είσαι πρόβατο κατάλαβε το!!
Βλέποντας μια (στην καλύτερη περίπτωση) μέτρια σατιρική εκπομπή δεν σε κάνει συνειδητοποιημένο άτομο...
Ως πότε θα κάθεσαι να κοιτάς το κουτάκι;!

Όλο το έθνος προσκυνάει σώβρακα (Τζούλια) και φανέλες... (Τζίμης Πανούσης)

Τελικά μετά από το παραλήρημα θα φτάσω στο θέμα που θέλω να αναπτύξω...

Βασικά ούτε και εγώ ξέρω το θέμα....
Γιατί τόσο μίσος;!


Ένα ακόμη παιδί πέθανε...
Τόσα πεθαίνουν καθημερινά επειδή δεν έχουν νερό...
Δεν εννοώ ότι 'Ε, σιγά και που πέθανε; Τόσα πεθαίνουν...'
Πραγματικά κρίμα...!


Και πάλι δεν παίρνει την ευθύνη κανείς...
Μήπως να αδιαφορίσουμε για όλα και να ζήσουμε χαλαρά;;;...
Έλλειψη ενοχής (Φραπέ έχει)

Είμαστε έτοιμοι;

Είμαστε άραγε έτοιμοι για να ενηλικιωθούμε;

Όσο πλησιάζει αυτή η ώρα τόσο με βασανίζει το ερώτημα αυτό... Χρόνια τώρα περιμένω αυτή την στιγμή η οποία τώρα πια είναι πολύ κοντά... Νιώθω αρκετά χαρούμενος διότι σκέφτομαι με το μυαλό μου, θα έχω περισσότερες ελευθερίες, θα τελειώσω το σχολείο, θα είμαι οικονομικά ανεξάρτητος, θα έχω το δικαίωμα να να ψηφίζω, θα .... θα .... θα .... Θα μπορώ να κάνω πολλά και διάφορα πράγματα. Έτσι σκέφτονται πιστεύω και οι περισσότεροι στην ηλικία μου. Είμαστε όμως έτοιμοι να γίνουμε ενήλικες;;;

Δεν είμαι σίγουρος, ούτε για τον ίδιο μου τον εαυτό. Βλέποντας και κρίνοντας από τους συνομηλίκους μου βλέπω ότι μόνο λίγοι είναι αυτοί που πραγματικά συνειδητοποιούν τις ευθύνες που θα αποκτήσουμε μετά την ενηλικίωση. Βασικότερα το δικαίωμα ψήφου. Όμως πόσο ώριμα είναι τα παιδιά της ηλικίας μου;; Βασικό ερώτημα. Επίσης αν βρισκόμασταν μόνοι μας και αναγκαζόμασταν να επιζήσουμε μέσα στην ζούγκλα της καθημερινότητας αμφιβάλλω αν τα μισά παιδιά του σχολείου μου θα επιβίωναν και θα πετύχαιναν κάτι (μέσα σ' αυτά τα παιδιά θεωρώ και τον εμένα). Άρα πολλά στοιχεία δείχνουν ότι δεν είμαστε έτοιμοι.Από τη άλλη μεριά ούτε και οι προηγούμενες γενιές δεν ήταν έτοιμες θεωρητικά κι όμως τα κατάφεραν γιατί όχι και εμείς;

Καταλήγοντας πιστεύω ότι οι περισσότεροι από μας δεν είμαστε έτοιμοι και αρκετοί ίσως δεν γίνουμε ποτέ έτοιμοι ώστε να ενηλικιωθούμε και να αποκτήσουμε ευθύνες τις οποίες θα φέρουμε εις πέρας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο....

Μουσική!

Θα αφήσω για λίγο τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και θα γράψω για κάτι που αγαπώ πάρα πολύ, την μουσική! Δεν θα αναφερθώ σε κάποιο είδος αλλά γενικότερα στην μουσική σαν μέσο έκφρασης.
Πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί να εκφράζεται μέσα από την μουσική αλλά δεν θεωρώ σωστό το να θεωρούμε τον εαυτό μας ανώτερο από κάποιον άλλον επειδή ακούμε άλλο είδος μουσικής, ή να μην τον πλησιάζουμε για τον λόγο ότι ακούει άλλο είδος ή στυλ.
Αυτό το έχω βιώσει σε υψηλό βαθμό σε αυτή την ηλικία καθώς όλοι λίγο πολύ χρησιμοποιούμε την μουσική για να «φανερώσουμε» τα αισθήματά μας. Όμως πολλά παιδιά κάνουν διακρίσεις. Κυρίως τα παιδιά που ακούνε –όπως το ονομάζουν οι ίδιοι- «ψαγμένη» μουσική π.χ. metal,roc,rap. Έτσι δημιουργούν ομάδες και κλείνονται σε αυτές χωρίς να δέχονται άτομα που ακούνε άλλη μουσική.
Ίσως να ακούγετε σαν παράπονο αλλά δεν είναι. Έτσι απομονωνόμαστε από ένα κομμάτι ανθρώπων χωρίς λόγο και αιτία ενώ θα μπορούσαμε να περνάμε ευχάριστα δημιουργικές ώρες μαζί.
Έτσι καταλήγω ότι ναι μεν η μουσική μας βοηθά να εκφραστούμε όταν δεν το κάνουμε με τον «σωστό» τρόπο καταλήγει στον διαχωρισμό και πολλές φορές στον ρατσισμό…

Στην μνήμη του Αλέξανδρου

Καιρό τώρα δεν γράφω σκεφτόμενος τα γεγονότα του τελευταίου καιρού. Το μόνο που θα πω είναι ότι πραγματικά απογοητεύτηκα όσο ποτέ όχι μόνο από την δολοφονία του Αλέξανδρου από τον "αστυνομικό" αλλά και για τον τρόπο καθώς και τον στόχο των κινητοποιήσεων. Δεν θα πω τίποτα άλλο απλά ότι πραγματικά αυτή η χώρα με απογοήτευσε!

Αντίο Αλέξανδρε!

Με αφορμή μιας Ανάρτησης στο blog ενός φίλου μου (" http://mpomp.blogspot.com/2008/10/blog-post.html "Εδώ μπορείτε να το διαβάσετε) που σχολιάζει τα σχολικά χρόνια δημιούργησα αυτήν την ανάρτηση για να πω τις απόψεις μου. Πιστεύω ότι τα σχολικά χρόνια είναι πολύ όμορφα αλλά μπορούν να γίνουν πολύ καλύτερα. Αναφέρομαι στο σύστημα εκπαίδευσης γενικώς της Φινλανδίας. Σύμφωνα με ένα άρθρο που εκδόθηκε με την εφημερίδα καθημερινή τον Δεκέμβριο του 2004 θα σας παρουσιάσω περιληπτικά το εκπαιδευτικό σύστημα.
Για περισσότερες πληροφορίες δείτε στο site http://www.physics4u.gr/articles/2004/finlandeducation.html

Φθάνοντας σε ένα πολυθέσιο σχολείο του Ελσίνκι, το πρώτο πράγμα που σου κάνει εντύπωση είναι η συνύπαρξη παιδιών με μεγάλο εύρος ηλικιών. Επειδή οι μαθητές μένουν στο ίδιο σχολείο για εννέα χρόνια, μπορεί κάποιος να δει εφήβους στη σκάλα αλλά και μικρά παιδιά επτά χρονών να παίζουν στην παιδική χαρά του σχολείου.Αυτή ίσως είναι και η μεγαλύτερη διαφορά που έχουν τα σχολεία της Φινλανδίας και της Ελλάδας - ότι οι μαθητές περνούν εννέα χρόνια στο ίδιο σχολείο, συνδυάζοντας τους ρόλους της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Τα παιδιά αρχίζουν τα επίσημα μαθήματα τους όταν γίνονται επτά χρονών και μένουν στο ίδιο σχολείο έως ότου γίνουν 16. Ακολούθως θα πάνε ή στο λύκειο, που θα τους οδηγήσει στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, ή σε μια επαγγελματική σχολή.

Συνήθως τα σχολεία στην Φινλανδία έχουν πολλούς ανοικτούς χώρους, γυάλινους τοίχους, έξυπνο σχεδιασμό, βιβλιοθήκες και υπολογιστές. Αισθάνεσαι εκεί μέσα, παρά το μεγάλο αριθμό των μαθητών που έχουν μερικά σχολεία - και 500 παιδιά ακόμα - μια ηρεμία και μια ησυχία που σε ξενίζει.

Κι αυτό θα μπορούσε να οφείλεται σε μια άλλη πολιτιστική διαφορά - ότι οι μαθητές δεν φορούν παπούτσια, αλλά περπατούν γύρω με τις κάλτσες τους.Αυτό δίνει μια αίσθηση ενός φιλικού χώρου ή ακόμα και οικογενειακού. Αν και μερικοί από τους εφήβους βρίσκουν ενοχλητικό να έχουν τόσα πολλά μικρά παιδιά γύρω τους, αυτή η συνύπαρξη κάνει να φαίνεται το φινλανδικό σχολείο λιγότερο εφηβικό γκέτο από ό,τι ένα συνηθισμένο σχολείο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Οι δάσκαλοι αναγνωρίζουν ότι αυτή η ενιαία σχολική δομή σημαίνει ότι το προσωπικό ξέρει τους μαθητές και τις οικογένειές τους πολύ καλά, δεδομένου ότι οι μαθητές θα είναι εκεί από τη νηπιακή ηλικία.Επίσης, οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία αυτά λένε ότι το σύστημα του ενιαίου σχολείου, με ένα γνωστό περιβάλλον, κάνει τα παιδιά να αισθανθούν ασφαλέστερα, με μικρή πιθανότητα του φόβου για το άγνωστο και μια πιο εύκολη μετάβαση στα εφηβικά χρόνια και έπειτα στο επόμενο στάδιο της προχωρημένης εκπαίδευσης (Λύκειο).

"Η βάση της εκπαίδευσης και της διδασκαλίας μας είναι η ισότητα", λέει μια δασκάλα και συμπληρώνει ότι η θέση του δασκάλου στη Φινλανδία έχει μεγάλο κύρος και αναγνωρίζεται η κοινωνική διάσταση του εκπαιδευτικού έργου.

Μια άλλη παράμετρος είναι η καλή γνώση των Αγγλικών που ξέρουν τα παιδιά, που διδάσκονται μόνο στο σχολείο τους κι όχι στα φροντιστήρια και σε ιδιαίτερα μαθήματα. Κι αυτό γιατί η καλή γνώση μιας τουλάχιστον ξένης γλώσσας είναι ιδιαίτερα σημαντική για τους Φινλανδούς, γιατί η γλώσσα τους είναι ξεκομμένη από τις υπόλοιπες παραδοσιακές γλώσσες της Ευρώπης (όπως και η Ελληνική).Τα παιδιά αποκτούν την πρώτη τους επαφή με τις ξένες γλώσσες παρακολουθώντας ταινίες στη τηλεόραση (οι ταινίες εκεί δεν είναι μεταγλωττισμένες όπως στη Γερμανία για παράδειγμα). Έτσι, τα παιδιά από πολύ νωρίς προσπαθούν να διαβάζουν τους υπότιτλους και παράλληλα ακούνε την ξένη γλώσσα. Αλλά αποκτούν εμπειρίες της ξένης γλώσσας και μέσα από την τεχνολογία, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, από τα game boy κλπ.

Επιγραμματικά θα λέγαμε ότι στη Φινλανδία η εκπαίδευση έχει αναχθεί σε αγαθό υψηλής αξίας από τη δεκαετία του '70. Τότε άρχισε η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, καρποί της οποίας είναι η σημερινή αναγνώριση από όλο τον κόσμο. Πιστεύουν ότι μέσω της εκπαίδευσης η οικονομία στις σύγχρονες κοινωνίες λειτουργεί αποτελεσματικότερα, δίδοντας παράλληλα στην αγορά εργασίας τη δυνατότητα να αποδίδει τα μέγιστα προς όφελος της ευημερίας του συνόλου.

Και κάποιες αναφορές για τον τρόπο εκμάθησης
Τα παιδιά αφού πάνε στο νηπιαγωγείο ή στους παιδικούς σταθμούς, κάνουν μια προκαταρτική τάξη (pre -school) μεταξύ του 6ου και του 7ου έτους της ηλικίας τους και στα 7 πάνε στο κανονικό σχολείο. Την εβδομάδα τα μικρά παιδιά παρακολουθούν 19 ώρες, αργότερα 23 ώρες και τέλος στις μεγάλες τάξεις οι μαθητές κάνουν 30 ώρες.

Στο πανεπιστήμιο οι μαθητές εισάγονται με πανεθνικές εξετάσεις, όταν τελειώσουν τις σπουδές τους στο Λύκειο (16 - 19 ετών). Εξετάζονται στη μητρική τους γλώσσα (υπάρχει μια μειονότητα που μιλάει Σουηδικά), στη δεύτερη εθνική (είτε πρόκειται για τη φινλανδική είτε για τη σουηδική), μια ακόμη ξένη γλώσσα και τέλος είτε μαθηματικά είτε ένα μάθημα γενικών σπουδών. Στις γενικές σπουδές, ο μαθητής μπορεί να επιλέξει ανάμεσα στη Βιολογία, στη Γεωγραφία, στη Χημεία, στη Φυσική, στην Ιστορία και στις Πολιτικές Επιστήμες, στη Φιλοσοφία ή στην Ψυχολογία.

ΣΩΠΑ

ΣΩΠΑ

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή,

κόψ' τη φωνή σου,

σώπασε επιτέλους

κι αν ο λόγος είναι αργυρός,

η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί,

έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν :

«σώπα!».

Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή,

μου λέγανε: «Εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:

«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ...σώπα!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου,

η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,

«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,

«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι

«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,

και τα 'μαθα να σωπαίνουν,

η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική

και ήξερε να σωπαίνει.

Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες, με συμβουλεύανε:

«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!»

Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,

με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».

«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος, «σώπα!» οι επάνω, «σώπα!» οι κάτω,

«σώπα!» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας...

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!».

Και μαζευτήκαμε πολλοί,

μια πολιτεία ολόκληρη,

μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,

τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,

μόνο με το «Σώπα!».

Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου

κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου

και κάν' την να σωπάσει.

Κόψ' την σύρριζα.

Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά να μιλάς,

χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»

Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς !

Και δεν θα μιλάς,

θα γίνεις φαφλατάς,

θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.

Δεν έχεις περιθώρια.

Γίνε μουγκός.

Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου

ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,

γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω

και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,

με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!

Aziz Nesin